Tweede wint weer op tandvlees

Zutphen 2 – Rokade 2  4-2

Gerrit vraagt me aan het begin van de match of ik een verslagje wil schrijven: natuurlijk! Terzijde houd ik mijn eigen interne partij tegen Willem Oving ook een beetje in het oog en dankzij veel wederzijdse gezonde zetten eindigt dat duel in een aardige remise.

Eerst maar eens de 6 borden langs voor de openingen. De oneven borden hebben zwart en zo zien we Jan Blaak aan 1 zijn tegenstander een Benoni voorzetten: dichtschuiven van het centrum is het gevolg en de stelling lijkt in evenwicht. Wouter Rothengatter speelt aan 2 een vreemde variant van een koningsloperspel, waarin de dames snel uit hun verblijf komen en zoals vaker dan ook vlot van het bord verdwijnen. Hij heeft wel ruimtevoordeel. Rob The speelt met schijnbaar ijzeren zenuwen een damegambiet met een gruwelijke centrumspanning, want de formaties c4/d4 c5/d5 staan zettenlang tegenover elkaar onder het motto: wie durft eerst te slaan? Gerrit heeft met wit een subtiele en vrij rustige Siciliaan op het bord; gelijke stelling.  Hans de Vos aan 5 bestrijdt een dameloperspel actief en staat wat beter na een zet of 12. Bij Wim van Haaster is de Aljechin-verdediging aan de orde; zijn tegenstander zal later op de gang zelfbewust verklaren dat hij werkelijk alles van die opening af weet. Ik zie na 12 zetten vooral een mooi ruimtevoordeel met kansen voor Wim, tegen de lang gerokeerde zwarte koning. Maar ik ken deze bedrieglijke opening eigenlijk helemaal niet…

Na een uur is er nog weinig tekening in de strijd, aan de borden waarin wij met wit bezig zijn is er hoegenaamd niets aan mijn oordeel veranderd. Aan 1 zie ik Jan Blaak wellicht te vroeg met de opstoot f5 komen: die zet geeft grote problemen in zijn centrumbeheersing. En bij Rob aan 3 is de pionnenspanning door wat ruil verdwenen, maar in plaats daarvan is een zeer onoverzichtelijk stukkenspel ontstaan; heel moeilijk voor beide spelers; dynamisch evenwicht heet het nu nog. Hans de Vos zijn tegenstander staat nu juist voor een ingrijpende beslissing: offeren met aanval, of terug en berusten in verlies van een pion en/of initiatief. Hij kiest het laatste en Hans trekt voorlopig wel aan de touwtjes, verwacht ik.

Hans is aan bord 5 als eerste klaar: zijn stelling is met wederzijds goed spel toch in balans gebleven . Naast hem loopt het met Wim helemaal niet goed: een sleutelpion wordt geslagen en terugslaan is onmogelijk en zijn ooit veelbelovende stelling stort ineen: (½ - 1 ½)

Vlak daarna is de stand weer gelijk als Gerrit zijn zorgvuldig opgebouwde koningsaanval met ijzeren hand voert: groot materiaalverlies of mat is het lot voor zijn arme opponent: een knappe zege voor een speler die ik een decennium geleden nog wel eens in het openbaar als onopvoedbare remiseschuiver heb beschouwd. Wat kan een mens zich vergissen…!

Wouter Rothengatter heeft met een voor hem in zo’n lange partij ongekende concentratie zijn lichte voordeel uitgebouwd tot een eindspel met een kwaliteit meer. Zwart biedt daarin zelfs remise aan, maar Wouter slaat deze smeekbede uiteraard minzaam af. Terecht, want zijn zuivere techniek is bekend, als hij maar alert kan blijven tot het eind! Intussen heeft Rob aan 3 een remiseaanbod gekregen: hij staat dan wel een pion voor, maar de stelling is nog steeds onspeelbaar ingewikkeld. Grote rimpels kwellen zijn gelaat en dan moet hij van captain Gerrit Ruegebrink ook nog doorspelen, want aan bord 1 is het allerminst zeker dat jan Blaak het gaat redden en ook is de beoogde winst van Wouter nog een enorme klus. En Gerrit geeft in de wandelgangen aan helemaal niet op een 3-3 eindstand uit te zijn: zijn team heeft kampioensaspiraties!

Dus moeten de topborden tot het uiterste gaan om de winst binnen te halen…Wouter neemt het voortouw door mooi af te wikkelen en na het teruggeven van de kwal beslissen 2 vrijpionnen: een instructief eindspel. Rob heeft zich om scherp te blijven voorzien van een grote dosis caffeine en hij haalt het volle punt binnen, om even later tot de conclusie te komen dat hij geheel hyper is geworden van zijn overdosis in combinatie met 3 uur extreme bordspanning. Wat bleekjes en met een hartslag van 180, maar trots op het punt brengt Olav hem even thuis, waar hij naar verluid weer snel de oude is geworden! Ja, schaken is een mooie en gezonde sport (…) Jan Blaak heeft tenslotte de remisehaven ook nog bereikt: de mooie 4-2 zege is het resultaat van een zeer strijdbare avond van ons tweede!

Eric Kloppers



You have no rights to post comments

We hebben 587 gasten en geen leden online